Van demên dawiyê, ji hêla kurdan ve kampanîne ji bo Zimanê Kurdî divebin.

Em serkeftinê ji bo van kampaniyan dixwazin û me hêviyek xurt heye, ku van kampaniyan bikaribin bigehîjin armancê û piraniya wan kur û keçên me yên ji nifsên nuh, ku li ber xetera jibîrkirina Zimanê xwe yê Dê ne, bikaribin hisyar bikin.

Bêguman Kampaniyên wilo ji bo Zimanê Kurdî, me pir gerek in. Ji lew re wek dihêt zanînê; hîna li seranserê Kurdistanê ew gels û astengên li ber pêsveçûna zimanê kurdî ji holê ne rabûne. Bi taybetî jî, ji ber ew xetera ku bi riya mediya hewayî yên kanalên televîzyonî yên wek zimanên bi tirkî, farisî û erebî, zarokên me dikevin ber pêlên asîmîlasyonê û Zimanê xwe yê Dê ji bîr ve dikin!

Ji hêla din ve jî, ew gels û pirsên rojane yên li jiyana me kurdên li dûriya welêt, her wisan ew jî kargêriyek neyînî (menfî) li ser derfetên bikarhanîna zimanê dayikê dike. Wek me pirî caran dîtiye û hay jê bûye, ev xeter jî dikare Zimanê Dê hem qels û lawaz bike û hem jî bi gistî bi meriv bide jibîrkirinê!

Pir rast e: Ziman Hebûna Milletek e. Heger ronakbîr, siyasetmedar, avahî û dezgehên pêsde yên milletê, xwedîtî li zimanê xwe ne kin, hingê ew ziman dikeve ber xetera asîmîlasyon û windabûnê.

Ev nêzîkê sed salan e, ku dewlet û dolîwgeriya tirk kampaniyên cûrbecûr li ser zimanê kurdî digerîne û na hêle, ku zimanê kurdî jî wek zimanên din pês ve here. Lê hezar supasî û sukur, ku Zimanê Kurdî xwe gihandiye ta vê rojê û ji nav ne çûye.

Li Basûrê Kurdistanê, her çend nakokiyên ramyarî (siyasî) di navbera kurd û dewleta Baasî de hebûn jî, dîsan serdestên Iraqê çi car gels û astengên wek serdestên Jön-Türk û Kemalîstan li pêsiya Zimanê Kurdî ne derhanîne. Wek em bas pê dizanin, li basûrê Kurdistanê, li bin dîktatoriya desthilatdariya Baasî jî, her dem Wesan û Rojnameyên bi kurdî hebûne. Radyoyên Kurdî programên bi kurdî wesandine. Pir hindik li Rojhilata Kurdistanê jî her wisan bûye. Radyoya Kurdî ya li Kermansanê ta ji hêla me kurdên bakurî ve jî dihat guhdarkirinê. Mafek sembolîk be jî - hebû!

Pistî kadkirina mêjûyî, em vegerin ser rewsa îroyîn. Dirûsma me gerek ev be: Welatîno Bi Kurdî Bipeyivin! Gava ku du kurd werin nik hev, pir serm û guneh e, ku bi zimanê desthilatdaran bipeyvin.

Em ji bîr ve ne kin, ku ziman hîmê netewebûnê ye. Piraniya nirx û hêjayiyên netewebûnê di nav zimanî de vesartî ye.

Hin kes carina hebûn û cudatiyên zaravayên kurdî ji xwe re dikin hincet û sedem û dibêjin, ku "em bi zaravayê hev ni zanin, loma em bêgav dimînin ku bi zimanê tirkî, erebî yan bi farisî bipeyivin." Ev kes jî ronakbîr in (!) Me bersivek ji van kesan re heye: Heger tu mirovek bêperwerde û kesek ji gundek li bin quntarên çiyayên Kurdistanê bî, hingê em pê dizanin û dipejirînin, ku tu çima zaravayên kurdî (=zimanê kurdî) nas na kî, lê heger tu ronakbîrek bî, wê gavê em qet fam na kin, ku ji ber çi sedemî ye tu zimanê kurdî (=zaravayên kurdî) nas na kî!?

Bi kurtî pirs, pirsek rewsenbîrî ye. Formula wê ya hêsan jî ev e: Gava ku tu bi zaravayê xwe bas bizanibî, tu bi otomatîkî ji zaravayên din ên kurdî jî têdigehî. Lê gava ku tu zaravayê xwe BAS NAS NE KÎ - wek nimûne em bibêjin gava zaravayê te bi kurmancî be - tu hingê bi soranî yan bi dimilî qet jî ni zanî, zaravayên din ên kurdî di guhê te de dikare wek frensî yan rûsî bêt bihîstin! Lê gava ku me zaravayê xwe bas nas kir, em bêguman hingê ji zaravayên din ên kurdî jî pir û pir bas têdigihên. Hingê yên bi dimilî, soranî û kurmancî dipeyivin, wê bêyî astengek bi hev re bipeyivin û ji hev xwes têbigihên.

Gava tu bi kurdî bipeyivî, hingê tu bi her kurdek dinê re jî bi kurdî didî û distînî. Bêguman bi zarûyan re jî...

Bersiva me ev e ji bo vê pirsa ku; "Tedbîr û gavên pratîk dikarin çi bin ku axaftin, xwendin û nivîsandina kurdî di nav kurdan de belav bibe?"

Ronakbîrê Welatî! Gerek ronakbîr zaravayê xwe bas nas bikin û di nav hev de bi TENÊ bi kurdî bipeyivin! Gava ronakbîr pêsengiya vê paradîgmayê bikin, wê hergîz (muhaqqaq) gel û millet jî bêdudilî li pey ronakbîrên xwe herin.

Ronakbîrên welatî! Bi kurdî bipeyvin! Bikevin pês û rê vekin ji xelkê re, ku gel û millet li ser sopa we herin!

Ji axiftina bi kurdî pratîktir û hêsantir tistek din nîn e.

Bavê Barzan