BANGNAMEYEK

JI BO RIZGARBÛNA BI YEKCARÎ - MA TURKOFONÎ TA KENGÎ?

Home  |  Destpêk  |  Ana Sayfa


 

- TURKOFON ne tenê kesê tirkîaxêv e, her wisa turkofon ew kesê tirkhizir e jî!

Divê em bibêjin, ku ciyê serbilindî û þanaziyê ye, ku îro gelek nîþande û faktor bo me diyar dikin, ku her rojên ku dihere, hesta neteweyî ya milletê me yê mazin û hêja ber bi ewcê ve hildikiþe. Berê, me dinivîsî, KÜRT, lê îro em dinivîsin KURD. Berê em jixweber (automatîkî) bi tirkî dipeyivîn, lê îro her çend xezîna peyvên kurdên yên ku em nas dikin ne pir dewlemend be jî, em dîsan hewlê didine xwe, da ku em her dem bi kurdî bipeyivin û binivîsin. Hema me di þûna peyva “merhebayê” de jî gotiba; beyanî baþ, roj baþ, êvar baþ, þev baþ û ev dema te xweþ, hingê dilê me tam diket cih.

Lê belê, pir kes ji endamên milletê me, hîna jî TURKOFON (yên ne tirk in, lê bi tirkî dipeyivin û bi tirkî dihizirin) û di belaya TURKOFONIYÊ de lewitîne û li riya jêderketinê digerin. Turkofonî ne tenê belaya serê me ye, her wisan belayek e li sere milletên din jî. Lê mixabin ku ji her milletî bêhtir em kurd raberî vê nexweþiya civakî bûne. Ev nexweþiyeke welê ye ku, ji serdema dagîrkirina qewm komikên tirk, ên moxol, vir ve ye, ku ev bela bi serê me de hatiye.

Ma qey em ê xwe ji vê belayê qet rizgar nekin? Me bawerî heye, ku riya bi yekcarî rizgarbûna ji vê belayê; xwe rexnekirin e. Di vê meydanê de, me, xwerexnekirineke kesane gerek e. Divê mirov weke, ku li dadgehek be û dadger ji mirovî bipirse, vê pirsê ji xwe bike:

- Tu kî yî?
- Ez kurd im.

Lê mirov temaþe dike, ku hîna piþtî vê bersivdanê jî, tu bi tirkî dipeyivî, bi tirkî dihizirî, bi tirkî dinivîsî, stranên tirkî distirêyî, weke tirkan slavê didî: 'merheba'!!!, li gor çanda tirkî têkiliyeke axawarî û qurretiyên zextkar li hevber zayenda (genus) din (anku li hevber keç û jinên kurd ên cefakar) dikî û hîna jî, tu ji xwe re dibêjî ”ez kurd im, kurdê baþ im!”. Ma ev ne xapandin e? Ma ev ne kurdbûneke qelp e? Ma qey evna merc û hoyên mirovbûnê ne?

Ji bo tu bikaribî bibî kurdekî qenc, hingê divê tu vê rewþê serûbin bikî û bi tirkî NE peyivî, bi tirkî NE fikirî û bi tirkî NE nivîsî. Qurretîyên bandûrkar li ser keç û jinên cefakar ên kurdan NE kî. Gava te pêdiviyên pirsa yekê, bi vî rengî, cî bi cî kir û te xwe di reftariyê (pratîkê) de jî kire kurd, hingê rewþ û pergala kesayetiyeke kurdbûnê dîsan ji ber çavan derbas bike û careke din jî, ji xwe vê pirsê bike:

- Kî me ez?
- Ez Kurd im.

Vêca mirov temaþe dike, ku piþtî vê pirs û bersivdanê, bi tirkî NApeyivî, bi tirkî NAhizirî, bi tirkî NAnivîsî, stranên tirkî NAstirêyî, LÊBELÊ hîna jî bi tirkî dikenî, bi tirkî digirî, bi tirkî xewnan dibînî, xwarina tirkan dixwî, cilê tirkan li ber xwe dikî, hîna jî stran û klamên civata tirkan guhdarî dikî, hîna jî, gava slavê didî, dibêjî ”merheba” - silavê bi tirkî didî, di nav civatan de, ne ku te ji xwe re kiriye prensîbekê, lê ji bo xelk li ser te bibêjin, ku ”filan kes bi kurdî dipeyive”, ne her car, tenê carinan û loma bi kurdî dipeyivî. Xwedî kultur û rawiþteke (tebîeteke) tirkî yî. Li ser jinên kurd ên berbendkirî dîktator î. Di kirîn û firotinê de, bi awayeke giþtî wek piraniya tirkan qelp î, loma di warê danûstandina aborî de, tirkexlaq î! Û hîna jî, ji xwe re dibêjî ”ez kurd im!”

Na! kurdiyeke welê me navê! Navê vî mirovî, bixwazî – nexwazî TURKOFON e – ew kes kurdekî qelp e! Ev xalên li jor jimartî, pêwîst e bête guhertin û ev mirovê, ku ji kok û binyad de kurd e, divê careke din Vê pirsê ji xwe bipirse:

- Ma ez turkofon im?
- Na Divê Ez Kurd bim!

Hingê tu:

- her dem bi kurdî dipeyivî, 
- her dem bi kurdî dinivîsî, 
- her dem bi kurdî distirêyî, 
- her dem xewnên xwe bi kurdî dibînî, 
- her dem bi rawiþt û tebîeta kurdî radibî û rûdinî.
- di kirîn û firotinê de êdî ne tirkrawiþt û xapînok î,
- rêz û nirxê jinan û bi taybetî jî jinên bindest êdî baþ dizanî,
- li ser êþ û birîna kûr a milletê xwe yê jar jî, çi ji destê te were dikî û di vî warî de li paþ NAmînî.

Ev in merc û hoyên herî bingehîn ên kurdbûnê..

Ne ku tu bi her þêweyê jiyanê bi tirkî rabî rûnî, ta þekl û þemala te jî, dirûb û qiyafeta te jî weke ya tirkan be. Hingê mirov nikare ji te re bêje, ku tu kurd î. Tu û kurdîtî hûn ji hev pir dûr in. Tu ji ew doza bilind û pîroz a rizgarî û tolestandina milletê xwe, gelek a dûr î. Tu turkofonekî bêkok û bêbinyad î.

- Ta, tu bi kurdî nepeyivî,
- Ta tu bi kurxî nehizirî û bi giyan û rawiþta kurdîtî nedî - nestînî, 
- Ta tu ji bo doza pîroz a millî, xwedî hest û helwêst nebî, tu ji bilî turkofonekî - ji kok û reh veqetandî - ne tiþteke din î!

Te çend pirtûk nivîsîbe jî, te çend sal çoreçgerî kiribe jî, ta te çhend sal ji bo dozê li zindanên dijminan raza bî jî – tu hîna jî xwedî rawiþt û exlaqê tirkî yî, tu weke tirk î – ne weke kurd î û te xwe ji belaya turkofoniyê hîna rizgar nekiriye! Ji lew re NIRX Û HÊJAYIYÊN NETEWEYÎ DI NAV ZIMÊN DE HONANDÎ Û LÊKIRÎ NE. Tu bi salan di axeftina tirkî de israr bikî, fermo tirkî te dibe xweînkarkirin û teslîmiyetê. Mirov yan tirk e yan jî kurd..! Tu bi her þêweyê xwe, weke tirkan bî, tu tirk î. Tu bi her þêweyê xwe, weke kurdan bî, tu kurd î. Ji vê matematîkê hêsantir matematîk nîn e.

Ev her sê pirsên xwe ji xwe bike û xwe muhakeme bike. Dawiyê tu yê ciyê xwe bibînî. Heger tu turkofon bî, riya xwe biguherîne û vegere ser reh û koka xwe. Lewra li dunyayê ji bêkokbûn û ji bêesilbûnê bêrûmettir tiþtek din nîn e. Ev nexweþiyek e di rewþa derûnî (nefsî, rûhiyetî) ya sosyal-psîkolojîkiya girseyî, ya kesayetiyê, ku li cîhanê tenê li Tirkiya îroyîn peyda dibe. Tirkiya îroyîn karxaneya (fabrîka) hilberîna (üretim) kesayetiyên turkofon e. Tevnê asîmîlasyonê ye. Civata Tirkiyê ev heþtê sal in, ku bi berdewamî li ser endamên ji milletên kevin ên Anatoliyayê ramyariya (polîtîkaya) biþaftin û jêbirina hizra kesayetiyê bi rêvedibe, ku her yek ji welatiyê xwe bike dûvikê îdeolojiya fermî ya turkofoniyê û kemalîzmê. Di rastiyê de, tirk balkaniyên jixweçûyî ne. Turkofonê herêma Balkanê ne. Yûnan in, sirb in, bulgar in, kurd in û ereb in, lê ziman û kultura wan ew tiþt e, ku îro me nav lê daniye û jê re gotiye ”tirk”. Li civata tirkan temaþe bikin, heger we di kolanek de, ji hezar mirovî tirkek peyda kir, hingê werin bibêjin ew der Turkistan e. Ji hezar mirovî, ji hezarî mirovek (0001) tirkê ji milletên Asya Naverastî ye. Yên mayî, hemû ji milletê Balkan in, ku osmaniyan ew bi zora þûrê guherandin ser misilmanî û tirkbûnê. Ma dirûbê Silêman Demîrel bi ya tirkên Asya Naverastî dikeve? Dirûbê Ecewît, Turkêþ, Erbakan, Çiller, Özal, Yilmaz û Erdogan? Kî ji van ji Asya Naverastî ye?

Di riya doza xwe ya kurdbûnê de, heger ne bi rojek du roj be jî, hergîz di rojeke nêzîk de, tu yê bi serkevî. Ji lewra:

Ji welat û milletê me kevintir, ji çanda me kevintir, kêm welat û millet li cîhanê hene. Ma ne zaniyarên cîhanê, hêdî hêdî bi riya ilmê komputerê, bi analîza DNA'yê gelek rastî dernehanîn ber çavan? Ma kî dikare van tiþtan veþêre êdî? Bi riya arkeolojiyê, çi derhanîbûn ser ruyê erdê, hemû kiribûn mal li ser ermen, asûr, fars, ereban û ta li ser tirkan jï! Lê îro, Teknologiya Agehdariyê (IT), derfet û mecal nade van sextekariyan. Ew tehta ku tirko li ser rî, baranê zû de ye, ku þûþt. Dem ne ew dema berê ye. Gava lêkolînerên almanî, sala 1997'ê bi hêza analîza DNA'yê derhanîn meydanê, ku di dîroka mirovayetiyê de, çandin cara yekê li ser axa Kurdistana Mêjûyî hatiye kirin, ev rastî nayête veþartin. Lê dîsan jî tirk, vê rastiyê þêwandin û cilqandin, navê xwe li ser danîn û ji xwe re kirine mal. Di vê dokumentê de, Navê Kurdistanê bû ”Bashûra Rohelata Tirkiyê”, Navê bajarê dîrokî yê pir kevn û navdar ”Diyarbekir” bû ”Diyarbakir”, Navê Çiyayê Reþ jî bû ”Karaca Dag” !

Lê belê, kî çi dike bila bike, rojek wê ev rastî xwe bi hêztir niþanî milletê cihanê bide. Ew ê di rojeke nêzîk de, nav û çanda milletê kurd, yek ji þîrîntirîn kultura milletên cîhanî be, ku stran û xwarinên kurdî li ser lêvên nîvê welatiyên dunyayê be û nîvê dinê dunyayê jî, wê pir bi hijmekarî navê kurd bihênin ser lêvên xwe û cil û bergên kurdî, þal û þapikên kurdî li bejna xwe girêbidin. Ji lew re ji welat, ji ziman û ji çanda milletê kurd esiltir û orgînaltir kêm welat, ziman û çand li dunyayê hene. Ev in dewlemendiya me: Bi kok û rehbûna cografya welat û milletê me, mezinbûn û canfîdakariya milletê me.. Dewlemendiyên ser û binerdiya xaka Kurdistanê.. Ma ji van erdem û dewlemendiyan mazintir çi yê din heye li ser ruyê erdê? Ma ev ne ciyê serbilindayî û þanaziyeke mazin e?

Bila her dem bijî, di kar û xebata rizgarî û azadiyê de, ji milletê me jî dilsoztir û fedakartir, kêm millet li dunyayê heye.

Her çî rêber û rewþenbîrên me yên mirî, rehmet li gora wan be. Em li ber bîranîn wan bi rêzdarî serî diçemînin, lê yên zindî, divêt piçek bi hêztir li ser van pirsan bihizirin, da ku xurttir bikevin pêþiya nifþên nuh, ku pêþeroja me bêhtir ronahî bibe.

Em bi vê NAMEYA VEKIRÎ ya binavê Bangname, ji rêberên me, vê pirsê dikin: Mazin û xurt kî ye? Dijminê tirk, ku bêkok û bêbinyad û dirr û nemafdar e? Yan jî milletê me yê bi kok û binyad, ku çi kêmasî û qusûrekê niþan ne daye di riya fedakariya xwe ya ji bo rizgarî û azadiyê de? Welatê me yê dewlemend û mazin ku hema-hema bê ser û bêber e û xwedî çandeke bêsînor e. Ji vana yê mazin û bi hêz kî ne? Tirk? Yan Kurdmanc?

Ta kengî? Ta kengî ev zilm û zora li ser vî milletê birîndar? Ta kengî ev bêdengî, koledarî? Ta kengî dostaniya yekalî bi dijminî re? Ta kengî dostanî bi qessabî re? Ta kengî hestiyê ber lingê segan bî? Ta kengî em turkofon bimînîn? Ma ta serteserî û ebediyetê?

Çend gotinên naskirî ji ”RÊBERÊ” me yê NAVDAR:

Milletperwerî, ronahiya azadiya milletî ye. Heger me hebûya rêkxistineke kollektîf a demokrat, durust û milletperwer, îro hergîz em jî dadgerê ax û welatê xwe bûna.

EM BI VÊ SEDEMÊ BANG LI HEMÛ RONAKBÎRÊ VÎ MILLETÎ DIKIN, KU JI XWE RE NAVGÎNA (WASITEYA) ÞERÊ RIZGARIYA JI BINDESTIYA TIRKIYÊ, JI NÛ VE BI RÊ BIXE!

XEBATKARÊN WELATPERWER Û REWÞENBÎRINO! KESÊN DURUST ÊN LI NAV HEMÛ HÊZÊN SIYASÎ YÊN KURD! WERIN NIK HEV Û JI NÛ VE DEST BI DAMEZIRANDINA RÊXISTINEKE MILLÎ – ÞOREÞGERÎ BIKIN! ME NAVGÎN Û MAKÎNEYEKÊ DIVÊ, KU EM XWE JI NAV VÊ BÊDADIYÊ RIZGAR BIKIN. ME EWLETÎ Û SÎGORTAYEKÊ JI MILLETÊ KURD RE DIVÊ!

De rabin! Hemû bibin yek û hezeke durust a milletperwer bihênine holê! Da ku em hemû dagîrkeran ji ser axa xwe ya pîroz bimalin! Gava me ew ji ser axa welatê xwe derhêna, hingê jî em hesabê ji wan bixwazin! Dewleta tirk, ew çend xwîna zarok, xort û ciwan, kal û pîrên me ên bêsûc û bêguneh rijandiye, ku em ewna hezar û yek car dijwartir mehkûm û ceza bikin, dîsan jî kêm e. Gerek e em li ser wan vê dirûþmê biqîrîn; Nerx pir biha ye tirko!

Zaniyar û zaniyarî pir bi baþî fêm kirine , ku NIRX Û HÊJAYIYÊN RASTEQÎNÎ YÊN NETEWEYÎ DI NAV ZIMÊN DE HONANDÎ Û LÊKIRÎ NE. gava tirk "zimanê xwe" dipeyivin, ew bi peyvên ji zimanê kurdî, erebî û farisî dipeyivin. Ji lew re ye ku ew ji nirx û hêjayiyên resen ên tirkbûniyê bêpar in. Tirkên resen li Asya neverast in, ne li Anatoliyayê. "Tirkên" li Anatoliyayê vê jî nizanin.

Kurd îro di televîzyona tirkan de bi zimanê kurdî pesn û propagandaya kemalîzmê dike. Ma armanca me ev bû? Ma me ev çend êþ û elem ji bo vê kanala televîzyonê kiþandin? Divê mirovên millethez, demokrat, bi xîret vê tiþtê nekin. Heger tirk bi biryara xwe jî, Kurdistanê li cih bihêlin û ji welatê me derkevin û biçin, divê em dîsan ew NEbexiþînin, nerxa xwîna zaro û xortên xwe yên bêsûc û bêtawan bixwazin. Tole û heyfa van kesên bêguneh li erdê nehêlin. Gava xwîna ew þehîdên dilpak li erdê be, gava dengê wan wisan bi zelalî bête guhê me, ma çawa em bi destê bi xwîn ên tirkan bigirin?

Gotinek li kurdmanciya gewr heye, dibêjin: ”ked li ber bayê ket, çû!” Gelo ji ber çi sedemê ev gotin ket bîra me? Me bawerî heye ku piraniya we bersivê baþ dizanin. Her dem milletê me yê mezin û hêja, xwîna xwe weke avê dirijîne, daku hema piçekî azadî ji xwe re bi destxe. Ji bo xwe bigehîne armanca azadiyê, xwe her dem gorî dike. Lê mixabin dema nêzîkî azadiyê dibe, hin kes, weke manga qerr, lingê xwe li satila þîrî dixin û þîr dirijînin erdê û riya azadiyê dûrtir dikin.

Zemanê serok-meroktiyê çûye. Dem dema demokratî û Birêvebiriniya Demokratiya Pêkve(kollektîf) ye. Zû dem winda ne kin, bi rêkevin, da ku em þemsiyeyekê ji bo hemû kurdên milletperwer, demokrat û têkoþer ava bikin. Ev þemsiye bîrdoziya (îdeolojiya) hizra millî ye. Ev bîr û hizr bîr û hizreke bi hêz e. Gava mirov bibe xwedî bîr û heizreke millî hingê dibe xwedî dem û dezgehên xurt û çi pêwîstî bi serokek tenê namîne.

- Bi hêviya xwe girtina li ser bîr û hizreke millî û netewî û avakirina van dem û dezgehên millî û netewî, bimînin di nav xêr û xweþiyê de!


Bavê Barzan
2005-07-31

----------------------------------------------------------

.- Zemanekê li nav kurdan, di axiftina tirkî de dihat israrkirin

- Sarê Sarê, qaldir kewarî, getir o nanî.
- Wey la min rî ser wî zimanî, Te ji ku derê hanî?

 

GORAN CANDAN

 

 

 


Foundation For Kurdish Library & Museum